همراهان نزدیکش، کسایی که یک روز در کنار اون می‌جنگیدند، حالا به بی‌صداقتی متهمش می‌کردند. بعضی‌ها هم شایعه کرده بودن که جاسوس اینتلیجنس سرویس بریتانیا شده. از اون طرف هم روحانیون دست به ترور اون زده بودند. چرچیل هم نخست‌وزیر بریتانیا شده بود و تو یک نامه‌ محرمانه به شاه نوشته بود: “برای او تنها یک راه‌حل وجود دارد؛ اعدام.” وقتی اون رو تو یک جریانی “اتفاقی” دستگیر میکنند، سر دنیس رایت، سفیر وقت انگلیس، به تیمور بختیار نامه‌ میزنه که: “در اولین فرصت، مشتی به دهانش بکوبید تا بفهمد هیبت امپراتوری بریتانیا شوخی نیست.”  فاطمی که تو ماه‌های پایانی عمر با تب و دردِ زخم‌های کهنه سر می‌کرد و چند ماهی رو مخفیانه زندگی می‌کرد، حالا با کوله‌باری از دشمنای داخلی و خارجی طرف بود. اون می‌دونست دیر یا زود دستگیر میشه، اما انگار ته ذهنش چیزی آروم آروم زمزمه می‌کرد. زمزمه‌ای که حتی تو سایه سنگین مرگ هم خاموش نمی‌شد و به همون اندازه سنگین و عمیق بود.