همراهان نزدیکش، کسایی که یک روز در کنار اون می‌جنگیدند، حالا به بی‌صداقتی متهمش می‌کردند. بعضی‌ها هم شایعه کرده بودن که جاسوس اینتلیجنس سرویس بریتانیا شده. از اون طرف هم روحانیون دست به ترور اون زده بودند. چرچیل هم نخست‌وزیر بریتانیا شده بود و تو یک نامه‌ محرمانه به شاه نوشته بود: “برای او تنها یک راه‌حل وجود دارد؛ اعدام.” وقتی اون رو تو یک جریانی “اتفاقی” دستگیر میکنند، سر دنیس رایت، سفیر وقت انگلیس، به تیمور بختیار نامه‌ میزنه که: “در اولین فرصت، مشتی به دهانش بکوبید تا بفهمد هیبت امپراتوری بریتانیا شوخی نیست.”  فاطمی که تو ماه‌های پایانی عمر با تب و دردِ زخم‌های کهنه سر می‌کرد و چند ماهی رو مخفیانه زندگی می‌کرد، حالا با کوله‌باری از دشمنای داخلی و خارجی طرف بود. اون می‌دونست دیر یا زود دستگیر میشه، اما انگار ته ذهنش چیزی آروم آروم زمزمه می‌کرد. زمزمه‌ای که حتی تو سایه سنگین مرگ هم خاموش نمی‌شد و به همون اندازه سنگین و عمیق بود.

بعد از حدود چهار سال درس خوندن و زندگی تو پاریس، حالا حسین فاطمی به ایران برگشته بود. اون با خودش از پاریس حدود دو هزار جلد کتاب آورده بود و تصمیم داشت تغییرات بزرگی تو فضای روزنامه‌نگاری کشور رقم بزنه. اون که تو اوایل سفرش به فرانسه، مقالاتش رو به نام حسین فاطمی می‌نوشت، حالا تو چند ماه آخر، مقاله‌ها رو با اسم "دکتر" حسین فاطمی امضا میزد. اون وقتی تو سال 1327 به ایران برگشته بود، دیگه یک جوان روزنامه‌نگار ساده نبود. پاریس برای فاطمی، نه فقط یک مقصد تحصیلی، بلکه فضایی پر از اندیشه‌های الهام‌بخش برای یادگیری و آشنایی با جریانات فکری مختلف دنیا بود. اون با خودش از پاریس چیزی بیشتر از تجربه آورده بود؛ دو هزار جلد کتاب، مغزی پر از اندیشه‌های جدید، و ایده‌هایی که برای خیلی‌ها هنوز ناشناخته بود. اون حالا از قلب اروپا به کشوری برگشته بود که با 4 سال قبلش، زمین تا آسمون متفاوت بود.

امروز جمعه، پنجم اسفند ماه سال 1332. سکوت سنگین و سرمای آخرین روزهای زمستون، میدون تجریش رو تو خودش پیچیده بود، اما تو کوچه‌های سنگفرش کوی رضاییه، یه خونه منتظر اتفاقی بود که قرار بود خیلی چیزها رو تو کشور تغییر بده. تو اون کوچه، صدای فریاد سرگرد مولوی حیاط خونه رو میلرزوند. اون مرتب فریاد میزد "گرفتمش! گرفتمش! فاطمی رو گرفتم!"...

ابوالحسن بنی‌صدر، کسی که روزگاری به عنوان یکی از یاران نزدیک آیت الله خمینی شناخته می‌شد و در زمره انقلابیون قرار داشت، حالا داشت کم کم به یکی از اصلی‌ترین مخالفای نظام جمهوری اسلامی تبدیل میشد. از همان بچگی، زندگی بنی‌صدر پر از تناقضات بود. پدر روحانی، محیط خانه ای ضد آخوند، تفکرات چپ گرا و سوسیالیستی، همه و همه پر از تناقضاتی بود که اون رو به یک چهره‌ پیچیده و مبهم تو تاریخ ایران تبدیل کرده بود. حالا هم طوفانی در حال شکل‌گیری بود که پایان خوشی برایش نداشت و قرار بود ریاست اولین رئیس جمهور ایران ناتمام باقی بماند.

پرواز شماره 47-21 پاریس/تهران یکی از دو پرواز سرنوشت ساز ایران تو سال 57 بود. حدود 16 روزِ قبل، یک هواپیما، آخرین پادشاه ایران رو واسه همیشه از کشور خارج کرده بود و حالا یک پرواز دیگه رهبر مذهبی رو وارد ایران میکرد. پرواز 47-21 از فرانسه بلند میشد تا آینده ایران رو تغییر بده. اما آیت الله خمینی 76 ساله، تنها سرنشین اون پرواز تاریخی نبود. کنار اون، حدود سی همراه و صد خبرنگار، از پاریس راهی ایران میشدن تا شخصا شاهد تغییر و رقم خوردن تاریخ باشن. همراه هایی که هر کدوم رویاهایی رو واسه ایران بعد از انقلاب، تو ذهنشون پرورونده بودن... .

حوالی ساعت چهار بعدازظهر 21 بهمن سال 57، یه ماشین تشریفات به پایگاه هوایی دوشان تپه میرسه. نادر جهانبانی از اون ماشین پیاده میشه و سوار هواپیمای فوکر افِ 27 فرندشیپ میشه. اون هواپیما یه هواپیمای مسافربری توربو ساخت هلند بود که تو دوره خودش، پر فروش ترین هواپیمای جهان شناخته میشد. راننده تشریفات از ماشین پیاده میشه، سیگارش رو روشن میکنه، و همونطور که داشت پوک عمیقی به سیگار میزد میبینه که اون هواپیما خیلی زود شروع به حرکت میکنه و عمود به سمت آسمون میره. اولش خیال میکنه که جهانبانی میخواد با اون هواپیما فرار کنه. اما اون قصد فرار نداشت. میخواست فقط واسه آخرین بار، دور تا دور شهر، پرواز کنه... .